«Գռեհիկն այն է, ինչը միտված է զվարճությանը և, հետևաբար, զուրկ է կենսատու ուժից: Ուրախությունն ու ծիծաղը շատ լավ են, բայց զվարճանքը վատ է: Ցանկացած արվեստում պետք է լինի քավություն։
Ես չգիտեմ, թե ինչպես դա բացատրեմ… Հասկանում եք, մարդը երեխայի պես կամ հավատում է, որ աշխարհը սուրբ է, նա նույնիսկ կարող է միևնույն ժամանակ «Աստված» բառը չիմանալ, և այդպիսի մարդը երբեք չի ծաղրի, և առանձնապես չի էլ ծիծաղի: Ծիծաղը երկրորդական է ի համեմատ հիացմունքի:
Գռեհիկ արվեստն այն է, երբ ինչ-որ բան վերցնում և ծաղրում են, որպեսզի քսան ռուբլի վաստակեն։ Հենց այսպիսի վերաբերմունք է, օրինակ, այսօրվա կատակերգուների մոտ: Չեմ կարող ասել, որ լավ ծանոթ եմ նրանց աշխատանքին, բայց այն, ինչ երբեմն լսում եմ, շատ սարսափելի է, քանի որ մարդիկ հաց վաստակելու համար ծաղրում են այն ամենը, ինչ կա։ Իսկ իրական, ոչ գռեհիկ արվեստն ինձ համար այն է, ինչը տանում է դեպի հիացմունք, դեպի վերածնունդ, դեպի քավություն, երբ ներսումդ մաքրվում է խամրած ապակին»,– Բորիս Գրեբենշչիկով։
«Մարդը, ով իր խնդիրների համար մեղադրում է ուրիշներին, երբեք չի դառնա իր ճակատագրի տերը: Նա, ով իր անհաջողությունների համար մեղադրում է միայն իրեն, անտեղի տանջում է իրեն. այս աշխարհում շատ բաներ կան, որոնք մեր վերահսկողությունից դուրս են: Փոխանակ դատելու, թե ով է մեղավոր, փնտրեք խնդիրների լուծումներ, դասեր քաղեք անհաջողություններից և մի կրկնեք ձեր սխալները։ Հիմարը մեղադրում է ուրիշներին, խելացին իրեն է մեղադրում, իմաստունը ոչ ոքի չի մեղադրում», – Արտուրո Պերես-Ռևերտե
«Հասկանում ես, ես ունեի մի համր խոհարարուհի, ես նվիրեցի նրան՝ հիմարին, արտասահմանյան շարֆ, իսկ նա վերցրեց ու մաշեցրեց այն մինչև քրքրվելը… Հասկանու՞մ ես։ Հիմարությունից ու ագահությունից։ Ափսոս է այն հագնել աշխատանքային օրերին, – կսպասեմ տոնին, – բայց երբ եկավ տոնը – մնացել էր միայն լաթեր … Հենց այսպես էլ ես եմ… իմ կյանքի հետ … », – Իվան Բունին, «Գյուղ»
«Երբ ինչպես ձուկը խճճվում ես ցանցերի մեջ, գլխավորը կտրուկ շարժումներ չանելն է։ Քարացիր մի որոշ ժամանակ, և ինչ-որ բան տեղի կունենա: Անպայման կսկսվի տեղի ունենալ: Ավելի ուշադիր նայիր պղտոր կիսախավարի միջով և սպասիր, մինչև այնտեղ ինչ-որ բան կշարժվի: Ես իմ սեփական փորձից գիտեմ: Ինչ-որ բան անպայման շարժվելու է: Եթե դա քեզ պետք է, այն անպայման կշարժվի»: – Հարուկի Մուրակամի
«Մարդիկ ընդամենը հագուստն են փոխել։ Նրանք տոգան կրել են Հռոմում։ Այնուհետև կոմզոլ: Հետո ֆրակներ։ Հետո ջինս: Բայց իրենք մնացել են անփոփոխ։ Նրանց կառավարում էին նույն կրքերը, նույն մեղքերը։ Սնապարծությունը, հեշտասիրությունն ու ագահությունը ղեկավարել են և կղեկավարեն աշխարհը: Այսօր կառուցվել է տեխնոլոգիայի հսկա աշտարակ, որի կողքին կծկվել է մարդկային բարոյականության խղճուկ հողակույտը։ Եվ դրանում է ապագա ողբերգությունների խոստումը: Մեզ սպասում են նոր հեղափոխություններ: Բայց դրանց արդյունքը միշտ նույնն է՝ որոշ ժամանակ անց ժողովուրդները հասկանում են, որ չափն անցել են։
Այդպես եղավ Անգլիայում՝ երբ մահապատժի ենթարկեցին իրենց թագավորին, այդպես էր նաև Ֆրանսիայում։ Ժողովուրդները քամու պես են՝ այսօր մի բան, վաղը լրիվ այլ բան։ Ավելի ուշադիր ապավինեք ժողովուրդներին », – Էդվարդ Ռաձինսկի
«Մի անգամ ինձ ցնցեց մի հրաշալի արտահայտություն. «Մի՛ կռվիր խավարի դեմ, բեր լույս»: Մենք հաճախ ծախսում ենք ժամանակը խավարի դեմ պայքարում: Եվ որքան շատ ենք պայքարում դրա դեմ, այնքան այն ուժեղանում է: Լույս բերելը դժվար է։ Բայց պետք է հիշել, որ միայն մեկ մոմը ցրում է սենյակի խավարը », – Անդրեյ Կոնչալովսկի
«Մարդկանց արդարացումներ պետք չէ փնտրել. նրանք անում են այն, ինչ հարմար են գտնում: Պետք չէ սպասել մարդկանցից ոչ առաջին քայլ, և ոչ էլ վերջին հաղորդագրություն… Այսպես, թե այնպես, հիմարություն է սեփական որոշումները թողնել այլ մարդկանց ձեռքում: Մի խնդրեք մարդուց ոչ իր ուշադրությունը, ոչ սերը, ոչ էլ խղճահարությունը… Մի գցեք ձեր սեփական ինքնագնահատականը ձեր զգացմունքների նկատմամբ բացարձակ անտարբեր մարդկանց ամբիցիաների ոտքերի տակ: Սովորեք լսել ինքներդ ձեզ. ցանկացաք՝ զանգահարեցիք, գրեցիք, եկաք, գնացիք… Ձեր կյանքը Ձեր որոշումների գլուխկոտրուկն է, և ոչ ոք ձեզանից լավ չի կարող հասկանալ, թե ինչ եք ուզում»,– Ջիմ Քերի
«Խելացի մարդը առաջին հերթին կձգտի խուսափել ցանկացած վշտից, ձեռք բերել խաղաղություն և ժամանց: Նա կփնտրի հանգիստ, համեստ կյանք, որում իրեն չեն դիպչի, և, հետևաբար, այսպես կոչված մարդկանց հետ որոշակի ծանոթության դեպքում նա կընտրի փակ կյանք, իսկ շատ խելացի լինելու պարագայում՝ լիակատար մենակություն», – Արթուր Շոպենհաուեր
«Որքան մարդն ավելի դժբախտ է դառնում, այնքան ավելի ջերմեռանդորեն է պաշտպանում է իր համոզմունքները, իր կարծիքներն ու վերաբերմունքը (սակայն, մինչև դեպրեսիայի սկիզբը, որն անխուսափելի է նման դեպքերում):
Հակառակը, որքան երջանիկ է մարդը, այնքան ավելի է հակված իր կարծիքը մասնավոր, գուցե նույնիսկ սխալ համարելու, և շատ էլ չի հավակնում, որ իրեն ճիշտ համարեն։
Միայն դժբախտին է պետք իր ճշմարտացիությունը, երջանիկը դրանով գլուխ չի գովա։ Ընդ որում, հենց բոլոր դժբախտներին բնորոշ սեփական «ճիշմարտացիության» ծարավն է նրանց դժբախտությունների պատճառը, – Անդրեյ Կուրպատով «Կարմիր հաբ: Առերեսվիր ճշմարտության հետ»։
«Հիմարների երկրում խելացի մարդը թագավոր չի դառնա»: – Օլդոս Հաքսլի
«Ես առանձնացնում եմ մարդկանց երեք տեսակ.
– Կղկղանք՝ սրանք գնում են հոսքի հետ և գարշահոտում ճանապարհին և իրենց անհաջողությունների պատճառը փնտրում են ամեն ինչում, բացի իրենցից, և միևնույն ժամանակ չեն փորձում որևէ բան փոխել:
– Գերան՝ սրանք հանգիստ գնում են հոսքի հետ և իրենց ամեն ինչ հարմար է, նրանք քաջություն չունեն լողալու հակառակ ուղղությամբ, կամ թեկուզ գարշահոտել, ինչպես կղկղանք:
– Ողջամիտ մարդը լողում է նավով, ուզում է՝ շրջվում է, ուզում է կանգ առնել, անում է այն, ինչ իրեն պետք է՝ շրջանցելով կամ անցնելով կղկղանքի և գերանների միջով, չնկատելով դրանց աննշանությունն ու գարշահոտությունը», – Ջեյսոն Սթեթհեմ
«Ամենից զայրացնողն այն է, որ ճշմարտությունն ասողը միշտ պարտվում է տեղեկատվական պատերազմում։ Նա սահմանափակված է ճշմարտությամբ, իսկ ստախոսը կարող է բարբաջել ինչ ցանկանա», – Ռոբերտ Շեքլի
