Ամենակարևորը, ըստ փորձագետ Միխայիլ Հորսի, կախվածության առկայությունը ճանաչելն է, քանի որ «մարդկանց մեծամասնությունը կարծում է, որ իրենք սմարթֆոններում են, քանի որ իրենք են այդպես ուզում»։
«Անհրաժեշտ է առանձնացնել երկու հասկացություն՝ «Ես ուզում եմ» և «ինձ տանում է այնտեղ` կախվածությունը: Հասկանալու համար գրել ցուցակ: Օրինակ՝ «Ես ուզում եմ նիհարել»: Հետո պատասխանել հարցին՝ «Հեռախոսն ինձ օգնո՞ւմ է այս հարցում, թե՞ խանգարում»: Վստահաբար խանգարում է, քանի որ սահմանափակում է իմ ակտիվությունը։ Հաջորդ հարցը. «Ես ուզում եմ նոր պաշտոն զբաղեցնել աշխատավայրում: Հեռախոսին նստելը օգնո՞ւմ է, թե՞ խանգարում։ Եվ ամեն անգամ տեսնել, թե արդյոք հեռախոսով նստելը տանում է դեպի նպատակների իրականացում, թե ոչ»:
Ապա դուք պետք է սկսեք օգտագործել ծրագիր, որը գրանցում է ժամերի քանակը, թե որքան է օգտատերը ծախսում՝ սմարթֆոնը ձեռքին։
«Հաշվարկենք, թե որքան ժամանակ է դա կազմում մեկ տարվա ընթացքում: Հետո հիշեք բոլոր կիսատ մնացած գործերը և սարսափեք, թե որքան ժամանակ է մարդը նստում սոցցանցերում, բայց ասենք ժամանակ չի գտել զանգել մայրիկին, չի ամրացրել դարակը և այլն»,- ասում է մասնագետը։
Հոգեբանն ասում է՝ հեռախոսը թշնամի չէ, բայց եթե այն խելամտորեն օգտագործես: Գաջեթներից կտրվելու գործընթացն, իհարկե, հեշտ չէ, մարդը կարող է դժվարությունների հանդիպել։
«Միանգամից չի ստացվի, և այն դիրքով, որ «հիմա կարող եմ հեշտությամբ գլուխ հանել ամեն ինչից»: Արժե հասկանալ, որ «ես դժվարություններ կունենամ, բայց ես պատրաստ եմ դրան»:
